Miriel

1. Imię: Mirielle *R
2. Wiek: 19 lat
3. Rasa: Elf [ND]
4. Profesja: Druid
5. Ekwipunek i Broń sztylet, bukłak z wodą, bandaże, zioła, włócznia
6. St. Nieb.:
Ataku: 4
Obrony: 4

7. Wygląd: Miriel jest elfką średniego wzrostu. Mierzy około 174cm. Jest szczupła i wysportowana. Ma zgrabną sylwetkę. Wiele osób nie jest nawet świadomych ile siły znajduje się w jej chudych rączkach. Ma jasną karnację, gładką skórę. Na jej twarzy czasami pojawiają się delikatne rumieńce, jednak nie bez powodu. Jej głowę pokrywają gęste, brązowe włosy. Długością sięgają niewiele za łopatki. Uwagę przykuwają jej zielone oczęta. Pod wpływem emocji czasami błyszczą, jakby były z wypolerowanego szkła. Na jej twarzy, z resztą jak u wszystkich stworzeń, można dostrzec nos. Jej jest mały i zgrabny. Niżej znajdują się lekko zaróżowione usta. Gdy się uśmiecha na jej policzkach pojawiają się malutkie dołeczki.

8. Historia: Historia Mirielle zaczyna się oczywiście w miejscu gdzie się urodziła. Nie było to żadne miasto, wioska czy też osada. Za jednym z tutejszych lasów znajdywała się niegdyś niewielka, drewniana chatka, w której pewna wspaniała elfka, nazywana Suzaną urodziła właśnie Miriel. Tam spędziła dzieciństwo. Żyła w odosobnieniu od jakiegokolwiek społeczeństwa. Oczywiście miała do czynienia z innymi, była w miarę cywilizowana, jednak miejsce w jakim znajdował się jej dom było odludne, rzadko odwiedzanie. Mogliby mieszkać normalnie, gdyby nie ojciec Miriel - Darton nie wplątał się w jakieś spory z różnymi rabusiami, a nawet barbarzyńcami. Po prostu ukrywali się gdzieś, gdzie szansa na zaatakowanie ich  była bardzo mała.
Miriel uczyła się wszystkiego od matki i ojca, choć były i rzeczy których nauczyła się sama. Często wychodziła z domu, wkraczała do lasu i robiła co jej się żywnie podobało. Poprzez wszystko co robiła się w jakiś sposób uczyła. Matce pomagała zadbać o dom, przez co teraz jest samodzielną i odpowiedzialną dziewczyną. Z ojcem czasami ruszała na polowania, uczyła się co daje nam natura i jak możemy z tego korzystać, dowiedziała się wiele na temat magii. Od niego nauczyła się jak przetrwać i radzić sobie w trudnych sytuacjach. Szkolił ją, gdyby miała walczyć, pokazywał jej wiele różnych sztuczek, dzięki którym będzie jej łatwiej.
Tak mijały lata. Miriel miała już szesnaście lat. Zabrała taty łuk i strzały, by poćwiczyć celność lub ewentualnie coś upolować. Włócznią, którą najlepiej się posługiwała trudniej jest cokolwiek upolować. Z łukiem szło jej gorzej, więc lepiej było poćwiczyć. Nie było jej prawie przez cały dzień. Kiedy już była prawie u brzegu lasu, czyli niewiele przed zmierzchem, spostrzegła dym unoszący się ponad koronami drzew. Przyspieszyła kroku, kierując się w stronę swojej chatki. W końcu wybiegła zza gąszczu drzew i spostrzegła nie swoją chatkę, ale spalone jej pozostałości. Przed jej oczami ukazały się ruiny jej własnego domu, które gdzieniegdzie się jeszcze trochę paliły, dymiły. Wokół powstała mgła dymna. Krztusiła się lekko tym powietrzem, jednak nadal zmierzała do ruin. Zaczęła chodzić po rozwalonych częściach domu i przewracać to co potrafiła unieść. Nie mogła nigdzie znaleźć rodziców. Nie wiedziała czy może udało im się uciec, czy może ich porwano i zabito. Co chwilę widziała w niektórych miejscach ogromne plamy krwi. Nagle spostrzegła wystającą spod drewnianych belek dłoń. Od razu tam podbiegła i zaczęła rozrzucać na boki belki. Leżała pod nimi Suzana- jej matka. Była martwa. Przez oczy Miriel od razu przecisnęły się łzy. Uniosła swoją matkę i przeciągnęła ją gdzieś na bok. Zapłakana szukała dalej, nie znalazła nadal ojca. Skończyło się na tym, że przeszukała wszystko, a w rezulltacie okazało się, że Dartona tam nie ma. Widziała jedynie dróżkę zrobioną z krwi, która w pewnym momencie się urwała. Jej ojca pewnie zabili i zabrali. Postanowiła pochować swoją matkę. Przez dwa dni nie ruszała się z tamtego miejsca. Na szczęście uświadomiła sobie, że jeśli będzie tu tak leżeć to nic się nie zmieni. Wyruszyła. Przed siebie. W niewyznaczonym przed siebie kierunku. Po prostu nie chciała już tam zostawać ani chwili dłużej.
Minęły już trzy lata, Miriel się jeszcze bardziej usamodzielniła i nauczyła się żyć bez rodziny.

9. Charakter: Miriel jest dość nietypową osóbką, zwłaszcza jak na elfa. Ile razy to ona słyszała, że tak jak inne elfy powinna być opanowana, dostojna, spokojna i rozsądna. Ona taka nie jest. Można rzec, że jest niemal przeciwieństwem. Słuchanie tego, że nie zachowuje się jak elf, że do nich nie pasuje już ją męczy. Jednak przez długi czas musiała wychowywać się sama, więc to wpłynęło na jej charakter. Jest ona niecierpliwa i prawie zawsze rozpiera ją energia. Nie ufa innym tak szybko. By zdobyć jej zaufanie, trzeba się nieco postarać. Inną sprawą jest, kiedy jest jej wszystko jedno. Miewa takie przełamy psychiczne, że odechciewa jej się życia i jest skłonna zrobić wiele rzeczy, których normalnie by nie zrobiła. Nie lubi ona wspominać, choć i tak rzadko po niej widać, by coś ją martwiło, męczyło. Nie potrafi nawet po sobie pokazywać. Obłąkanie swoje, bądź smutek, czy żal potrafi doskonale ukryć pod maską, na której jest wypisana radość. Wydaje się być wesołą. Choć bywa i tak, że zastępuje to maską przepełnioną powagą. Wtedy stara się być twarda i nie do naruszenia. Jednak ma to i swoje minusy. Po pewnym czasie te wszystkie negatywne odczucia i emocje się jakby kumulują, po czym eksplodują. Wtedy trudno jest jej się pozbierać. Pozwala sobie na wymiękanie, kiedy przebywa sama. Nie lubi kiedy inni widzą jej łzy. Stara się zrobić wszystko by nikt niego nie widział. Zawsze zgrywa twardzielkę. Trudno stwierdzić czy jest odważna, ale chyba jednak jest. Po prostu potrafi zdusić w sobie strach i walczyć mimo wszystko. Nie pozwala, by kierowały nią emocje, ale zdrowy rozsądek. Wyjątkiem są sytuacje, kiedy już zbyt wiele emocji się skumulowało. Bywa nerwowa, ale mimo to jest dobrą osobą. Nawet jeśli zareaguje nieco agresywnie lub po prostu nerwowo to nie dlatego, że pragnie kogoś skrzywdzić tylko po prostu nie wytrzymuje już z tym co ją irytuje. Żeby to coś jej dało spokój już woli się wydrzeć. Stara się pomagać innym. Nie zostawia nikogo w potrzebie, bez względu na rasę. Nie ocenia po wyglądzie, po tym co mówią inni. Woli sama się przekonać, a potem ocenić. Nie można decydować jakim się urodziło. Ona kroczy własną ścieżką, nie próbuje się nigdy dopasować. Woli być już sama niż udawać kogoś kim nie jest, bo inni tego od niej oczekują.

10. Rodzina: Matka- Suzana - zmarła.
Ojciec- Darton - chyba zmarł.

11. Talent: Bardzo dobrze potrafi walczyć posługując się włócznią, na wiele różnych sposobów. Dla swojej włóczni znajduje wiele różnych zastosowań, które okazują się bardzo przydatne.
12. Słaba strona: Boi się ognia, lecz nie panicznie, ponieważ często musiała go używać. Robiła to zawsze z ogromną ostrożnością. - wiąże się do ze wspomnieniami. Nie lubi opowiadać o swojej przeszłości, często próbuje się wymigiwać.
Ma arachnofobię.

KP jest długie, składane i ciekawe. Ogólnie jest ok i prawie wszystko się zgadza :-D Jak to każdy Admin musiałem dodać to prawie...
Znalazłem tylko jakieś dwa powtórzenia w historii no i oczywiście przecinki... Tak, tak każdy ich nie lubi.
Po drugie brakuje Ci czegoś koło rasy. Przeczytaj dokładnie post z wytłumaczeniem ras i znajdź błąd.
No i ostatnie spostrzeżenie to to że masz włócznię a w historii trenowałaś łuk :-P Reszta się zgadza. Jako prezent dostajesz małego jastrzębia, w końcu jesteś druidem to sobie z nim poradzisz. Masz 4 punkty do ataku i 4 do obrony. Jak poprawisz daj znać.

poprawione

Jest akcept . Życzymy udanej gry & Have Fun !